Angst… of ruimte voor hoop

Angst?!

Ik voel angst om me heen.
Een ouder echtpaar die schrikken als ze me zien aankomen tijdens een wandeling.
Bijna wegkruipen in de bosjes op een 3 meter breed pad en nog 30 meter afstand.

Angst verlamd. Angst verkrampt.

“Angst is een slechte raadgever”, Zij mijn oma altijd, “ je gezond verstand gebruiken, zelf blijven nadenken”.
En dat kan heel functioneel zijn op dat moment.
Soms komt de impact pas later, als het gevaar geweken is, de rust teruggekeerd.

Maar angst voelen is niets mis mee, die 1^e lichamelijke reactie,
waarschuwt ons al generaties voor dreigend gevaar.
Het is wat jij er daarna mee doet of niet…

We reageren allemaal anders. En het ene is niet goed, het andere niet fout.
Implodeer of explodeer je,
Gaan je gedachen en emoties weleens met je aan de haal? Wie of wat helpt je dan je voeten weer op de grond te krijgen (of niet…)
Blijf je cool en collected omdat het van je verwacht word; je vind dat het moet omdat iedereen op jou vertrouwd.
Bij wie, wat of wanneer mag jij kwetsbaar zijn  (of niet….)

Adem….. adem in, adem uit
Jij bent hier nog steeds, je leeft, ademt, je hart klopt, je kunt je bewegen.
Ook al is misschien de ruimte kleiner…..

Mag jij van jezelf bewegen? ruimte innemen?
Wil je en kun je loskomen van de angst?
Durf je verder te kjiken, te hopen, te dromen, en misschien wel…
kijken naar mogelijkheden, denken in kansen, of in dit moment zijn…..

Kun je het alleen, met de mensen om je heen of kun je daar wat hulp bij gebruiken?
Mag ik je ondersteunen?!